kleine poesjes worden groot...

Ruim een half jaar is ze alweer onze Skittle. Wat is ze snel gegroeid en wat genieten we toch van haar! Het is een enorme knuffelkont en ze kan soms een hele tijd bij me in mijn badjas of trui liggen slapen.

Toch kun je merken dat ze iets ouder wordt. Ze wil méér. De woonkamer is niet meer groot en uitdagend genoeg. We breken onze benen over haar als we door de deur naar de gang willen. Meestal is ze net iets sneller en ontsnapt ze met een bloedgang naar de zolder, om zich daar uit te leven in, op, onder en tussen de troep. Ze zou best "boven mogen spelen" als dat vervolgens niet een eindeloze klaagzang voor de desbetreffende deur zou betekenen.

Maar ze heeft het ook wel heel moeilijk gehad hoor, onze Skit. De hormonen kwamen op gang en al mekkerend ging ze door het huis. Hartverscheurend zielig. Ze bood zich aan, aan elk levend wezen in huis. Lag klagend op haar rug op de grond te rollen. Titus onze ex-kater snapte er niks van. Hij gaf haar maar een lik op haar kopje, maar ging daarna verveeld weer zijn eigen gang.

Maud had als vrouwtje al helemaal geen belangstelling en gaf haar regelmatig een tik om te laten weten dat ze zat was van het geklier en gezeur.

Zelfs bij het konijn probeerde ze het. Voor het hok in het hok, maar haar charmes werden niet beantwoord.

Van gekte vloog ze bij de muren op.

Ze begon steeds meer pubergedrag te vertonen. Zoals in de lampen hangen en totaal niet onder de indruk zijn als haar wat verboden werd. Zelfs de plantenspuit (die we gebruiken als ze iets doet wat niet mag) leek minder indruk te maken. Haar wereld moest verbreedt worden en haar jachtinstinct beantwoord.

Daarom besloten we dat onze dame maar onder het mes moest gaan, zodat ze ook naar buiten kan.

Ik vind het altijd intens zielig, maar het is gewoon het beste. Ik moet er trouwens ook niet aan denken dat ze zwanger zou zijn. Ze is zelf nog maar zo klein en nog véél te jong om kinderen te krijgen. Daarbij komt ook dat je maar nooit weet of je de kleintjes kwijt raakt. Ik zou liever zien dat mensen een katje uit het asiel zouden nemen, het zit er daar straks weer vol mee..

En zo geschiedde. Afgelopen maandag bracht ik haar weg en haalde haar s'middags rond half drie weer op. Wij hadden er op gerekend dat Skittle ons een paar dagen rust zou geven (en wij haar)
zo ging dat bij de anderen ook, maar niets was minder waar.

We hadden een lekker plekje voor haar gemaakt en deden de draagbak open. Ze negeerde alles volledig en liep ietwat slaapdronken naar de keuken om te gaan eten! voor ik de kattenbak geïnstalleerd had en het deksel erop kon doen, zat ze er al met haar kont in om te plassen.

Vervolgens sprong ze in de vensterbank en op de bank of het niks was en na een uurtje liep ze Maud en Titus alweer lichtelijk te klieren.

Een ongelooflijk (leuk/lief) beest is het!!